Alleen in Schoorl 

In dit artikel:

De verteller is voor het eerst alleen te gast in een schrijfhut bij de duinen van Schoorl, op zoek naar rust en inspiratie. Het is winterachtig — de wind beukt, de huid wordt rood en er is een loopneus — en de wandeling door dennen, mos en ruw zand is zowel fysieke activiteit als een manier om ruimte in het hoofd te maken. De duinen schijnen in rijke kleuren en voelen vertrouwd omdat de grootvader van de auteur hier is opgegroeid; familiegeschiedenis en een klasfoto geven de plek extra betekenis en een gevoel van verbondenheid met het landschap.

Het verblijf draait om twee tegengestelde bewegingen: het verlangen om te vertragen en stil te staan versus de aandrang om stevig door te lopen. Schrijversblok blijft knellen; de tafelkoffie en goede zin volstaan niet om woorden te vinden. Kleine ontmoetingen — een nors groetende oudere passant, vliegende vogels, een zeehond op het strand — brengen korte contactmomenten en leiden tot een opgevideootje voor de familie-app, waarna de auteur toch weer alleen verdergaat.

Om de stilte te vullen kijkt ze naar een documentaire over een kunstenares die zelfmoord pleegde, een kijkervaring die haar ongemakkelijk achterlaat. De wind om de hut en het ontbreken van gezelschap versterken de twijfel: alleen zijn kan verfrissend zijn en noodzakelijk om de eigen stad en het gewone leven opnieuw te waarderen, maar het dwingt ook tot confrontatie met eenzaamheid en gemis. De afsluitende toon is ambivalent: Schoorl biedt verbondenheid met afkomst én ruimte voor introspectie, maar die afzondering is niet altijd troostrijk. Het stuk werd gepubliceerd door FD Persoonlijk.