Rapper Winne: 'Met kogels kan ik niemand recht doen'

In dit artikel:

Nieuwjaarsochtend 2019 veranderde het leven van Winston “Winne” Bergwijn (1978) ingrijpend: zijn goede vriend en collega Faisal “Feis” Mssyeh werd tijdens een zinloze caféruzie doodgeschoten. Die gebeurtenis vormde het vertrekpunt van het album Mssyeh (begin 2025), waarin Winne rouw, woede en uiteindelijk vergeving en liefde verkent. Hoewel zijn teksten in nummers als Blaffer de verleiding van wraak beschrijven — beelden van trekken, laden en richten — koos hij bewust tegen geweld te blijven; kogels symboliseren voor hem “het kwaad” en zouden geen recht doen aan het licht dat Feis bracht. “De haat mag niet winnen”, luidt zijn overtuiging.

Mssyeh is niet louter therapeutisch gekrijs; het album doorloopt een traject van wanhoop naar verwerking. In het begin smacht de stem naar nabijheid en klampt zich vast aan verlies, later transformeert die pijn tot iets functioneels: dansen in de regen, het dragen van een kruis als mogelijke redding. Die beweging weerspiegelt Winne’s persoonlijke worsteling na de moord—de rechtszaak en de uiteindelijke veroordeling van de dader tot twintig jaar gevangenisstraf en TBS boden pas na lange tijd enige rust—en zijn streven om rouw niet tot een levensstijl te laten verzanden.

Privé en in zijn maatschappelijke werk vertaalt Winne die keuze voor liefde concreet. Sinds 2021 runt hij in Rotterdam een sportschool samen met Arie Boomsma, waar de focus ligt op groepssamenwerking, onderlinge steun en sociale verbondenheid: weinig koptelefoons, veel oogcontact en hulp bij de oefeningen. Ongeveer een jaar voor het interview gaf hij een nog ingrijpendere blijk van toewijding: hij schonk een nier aan jeugdvriend Alee Rock. Die daad past in het grotere beeld dat Winne schetst van zijn rol: niet alleen entertainer, maar ook steunpilaar voor anderen.

Winne geeft een ander geluid dan het stereotype beeld van de rapwereld als uitsluitend seks, geld, drugs en wapens. Hij plaatst subgenres als political rap, conscious rap, gangsta- en drillrap in perspectief en benadrukt dat drill muziek en kunst is, maar dat de onderliggende sociale problematiek — armoede, marginalisatie, gebrek aan perspectief — onderzocht moet worden. Media en cultuur hebben volgens hem een aandeel in de publieke focus op het sensationele, want seks en geweld verkopen. Als zwarte man ervaart hij zich als onderdeel van een gemarginaliseerde groep; uit die positie vloeit zijn nadruk op empathie en vergeving voort.

De achtergrond van Winne verklaart veel van zijn thematiek. Geboren op 20 april 1978 in Paramaribo, verhuisde hij als peuter met zijn moeder naar het Oude Westen in Rotterdam. Een katholieke opvoeding combineerde hij met Surinaamse wintirituelen; die mengeling van religieuze en culturele invloeden heeft zijn spiritualiteit en tekstuele reflectie gevormd. Muzikaal werd hij gevormd door activistische Amerikaanse rapgrootheden als Ice Cube, Tupac en Public Enemy — artiesten die maatschappelijk geladen verhalen vertelden en hem vroegen na te denken. Die invloed leidde hem van het Engels rappen (als Static) naar Nederlandstalige hiphop en uiteindelijk naar doorbraakmomenten rond 2005 met nummers als Top 3 MC en Pomp die shit!, waarna hij in 2006 bij Top Notch tekende.

Zijn carrière kende hobbels: een moeizaam tot stand gekomen debuut (Winne zonder strijd, 2009), tv-optredens die het publiek vergrootten (Ali B op volle toeren, 2011) en een bewuste stap in 2017 om onafhankelijk te worden met een eigen label. Die autonomie betekent ook administratieve lasten en risico’s, maar geeft hem volledige zeggenschap over zijn werk en de mogelijkheid jongere makers te ondersteunen.

Naast muziek maakte Winne tijdens de coronaperiode tijd voor andere projecten: theatervoorstellingen (waaronder samenwerkingen met Ira Kip en Floris van Delft) en het opzetten van de sportschool. Ook beschrijft hij hoe hij na de moord op Feis koos door te werken: hij zette de tournee voort, deelde zijn verdriet op het podium en merkte dat publiek daar vaak troost in vond. Die aanwezigheid bij zijn fans is wederkerig; mensen die zelf verlies ervaren benaderen hem en vinden herkenning in zijn teksten.

In zijn Rotterdamse studio — een kelder in het Lloydkwartier vol piano’s, gitaren, keyboards en microfoons — werkt Winne bewust aan lagen in zijn teksten zodat luisteraars telkens iets nieuws kunnen ontdekken. Zijn artistieke mission statement combineert maatschappelijk engagement, spiritualiteit en persoonlijke echtheid: rappen is voor hem dichten op beats met als doel reflectie en positieve verandering. Met Mssyeh sluit hij een hoofdstuk af maar kondigt hij ook aan verder te willen, zonder zich te verliezen in aanhoudende rouw.