Vrouw in de grote stad

In dit artikel:

Fotografe Schriek zoekt in Den Haag naar “danspartners” voor de vrouwen die ze portretteert: geen mannen maar straatmeubilair, bouwmaterialen en vooral paaltjes met vreemde vormen. Veel van die objecten dragen een uitgesproken ontzeggende boodschap; juist dat spanningsveld tussen aanwezigheid en uitsluiting interesseert haar. Haar fascinatie ontstond nadat ze vanuit het dorp Hendrik-Ido-Ambacht naar de stad verhuisde en merkte hoe anders vrouwen zich in publieke ruimte bewegen omdat ze bekeken worden. Met haar beeldreeks eist ze weer ruimte op: de stad is volgens haar ook van de vrouw.

Ze werkt niet met vastomlijnde plannen maar speurt de stad en zoekt plekken samen met haar modellen. Aanvankelijk wijst zij vormen aan en leert de vrouwen anders kijken; daarna ontstaan de foto’s als gezamenlijke vondsten. Als voormalig danser en turner gebruikt Schriek het lichaam om verhalen te vertellen; haar modellen lijken vaak op dansers die net te vroeg of te laat zijn vastgelegd, een bewuste mix van elegantie en ongemak.

De afgelopen jaren ontwierp ze ook een laag op haar beelden: ze beschildert foto’s met verf die afhankelijk van de kijkhoek dekt of transparant wordt, geïnspireerd op oude contact sheets. In haar atelier staat een werk van een vrouw verstrikt in een internetkabel die vervaagt naarmate je verder loopt — zichtbaar óf onzichtbaar, zoals Schriek wil.

Haar werk kreeg erkenning: vorig jaar won ze op Unseen de Meijburg-prijs en dit najaar is ze te zien op Paris Photo. Schriek benadrukt dat toeschouwers vaak nieuwe, soms onverwachte feministische betekenislagen ontdekken — die interpretaties zijn voor haar even belangrijk als haar eigen bedoeling.