Wolf Alice: band met sterke banden
In dit artikel:
Wolf Alice, vernoemd naar een Angela Carter-verhaal over een meisje tussen mens en wolf, bestaat al meer dan tien jaar uit zangeres/gitarist Ellie Rowsell, gitarist/violist Joff Oddie, bassist Theo Ellis en drummer Joel Amey. De band, begonnen in 2010 als akoestisch duo en voltooid in 2012 met de komst van Amey en Ellis, brengt op 23 november nummers van hun vierde album The Clearing tijdens een optreden in Amsterdam; het interview in het artikel vond plaats in hotel JAZ in the City, tegenover de Johan Cruijff ArenA.
The Clearing is geen losstaande plaat maar een spiegel van de levensfase waarin de bandleden zich bevinden: dertigers die zoeken naar hun plek. De nummers balanceren tussen rock en pop en exploreren thema’s als ouder worden, geluk en twijfel. Rowsell ziet muziek als een middel om zichzelf te onderzoeken zonder harde conclusies: de band voelt zich thuis in die tussenzones tussen genres. Songs als ‘Just Two Girls’, ‘Bloom Baby Bloom’ en het slotstuk ‘The Sofa’ (intern gekscherend ‘The Bonk’ genoemd) vangen dat zoeken — van carrièrekeuzes tot het simpele verlangen om soms op de bank te hangen.
Voor The Clearing koos Wolf Alice bewust voor meer ruimte en eerlijkheid in de productie: veel tracks zijn live opgenomen, soms met één microfoon voor het drumstel, en imperfecties werden gekoesterd in plaats van weggepoetst. Dat paste bij hun streven naar een minder gepolijste, oprechte sound. De band werkte met de veelvuldig bekroonde producer Greg Kurstin, bekend van samenwerkingen met Adele en Sia, die hielp die balans tussen rauwheid en popgevoel te vinden.
Ondanks commercieel succes — onder meer een Mercury Prize in 2018, een recente nominatie voor The Clearing en rond 3,5 miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify — ziet Wolf Alice zichzelf niet echt als sterrencultus. Ze waarderen anonimiteit en relativeren beroemdheid; het perspectief dat er altijd grotere namen en grotere zalen bestaan houdt hen nuchter. Tegelijk beseffen ze dat hun positie een platform biedt: op sociale media spreken ze zich uit over maatschappelijke kwesties zoals de oorlog in Gaza en de schaarse steun voor jonge muzikanten in het Verenigd Koninkrijk. Rowsell: “We voelen ons verantwoordelijk.”
Die bezorgdheid komt terug in hun blik op de muziekindustrie: de kosten om te repeteren, touren of fulltime muzikant te zijn rijzen, waardoor de scene steeds meer een optie voor de financieel draagkrachtigen wordt. Ellis en Oddie waarschuwen dat daardoor stemmen en perspectieven verdwijnen die juist belangrijk zijn voor de diversiteit van muziek.
Persoonlijk blijven de bandleden hecht; ze omschrijven hun relatie eerder als familie dan als collega’s, en noemen dat een van de redenen voor hun duurzame samenwerking. Rowsell besteedt meer aandacht aan podiumkleding en werkt met modestylist Gary David Moore om shows visueel kracht bij te zetten. Wolf Alice publiceert niet alleen muziek maar behoudt ook een bewustzijn van hun invloed en beperkingen — een band die ouder wordt, keuzes maakt en probeert trouw te blijven aan zichzelf.